Ιορδανία Η Τελευταία Σταυροφορία !
Η αρχαία πόλη της Πέτρας είναι ένα αξιοθέατο θησαυρός για την Ιορδανία. Σε μια ταινία του Ιντιάνα Τζόουνς είχα δει εικόνες της και είχα εντυπωσιαστεί. Ήρθε η ώρα να πάρω τη θέση του διάσημου αρχαιολόγου και να ζήσω την περιπέτεια μου.
Όταν το αεροπλάνο πετούσε πλέον στον εναέριο χώρο της Ιορδανίας παρατήρησα ένα τοπίο με βραχώδη, τραχιά βουνά, ερημώδες.
Η Άκαμπα είναι μια παραθαλάσσια πόλη και λιμάνι. Βρέχεται από την Ερυθρά θάλασσα και αποτελεί τουριστικό προορισμό. Εκεί λοιπόν φτάσαμε και πρώτο μας μέλημα ήταν να κανονίσουμε την επόμενη μέρα τον τρόπο μετάβασης στην Πέτρα. Τρεις επιλογές: taxi, mini bus και το λεωφορείο-κτελ, βάλαμε τικ στην δεύτερη. Μία βόλτα μέσα στο κέντρο της πόλης ήταν η επόμενη κίνηση. Ακολουθήσαμε μια διαδρομή δαιδαλώδη με πολλά μικρά δρομάκια, με μαγαζιά που πουλούσαν ρούχα κατά κύριο λόγο και ηλεκτρονικά είδη (θύμιζε λίγο την περιοχή βαρδάρη της Θεσσαλονίκης). Κατευθυνθήκαμε προς την παραλία όπου υπήρχαν καφενεία φυσικά μόνο μ’ άντρες μέσα, να καπνίζουν τους ναργιλέδες τους, fast food, εστιατόρια όπου και σ’ ένα από αυτά καθίσαμε. Η χώρα μουσουλμανική, το αραβικό στοιχείο έντονο. Ένα πολύ μικρό ποσοστό χριστιανοί. Σε γενικές γραμμές πάντως είναι πιο χαλαρή χώρα, όχι τόσο σκληροπυρηνική σε σχέση με άλλες της ίδιας θρησκείας.
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε πολύ νωρίς για να μεταβούμε στην Πέτρα. Η έκταση της μεγάλη οπότε χρειάζονταν αρκετές ώρες για την περπατήσει κανείς ολόκληρη. Ξεκινήσαμε λοιπόν ! Το αρχικό κομμάτι περιλάμβανε ένα στενό διάδρομο σαν τούνελ από γιγάντιους κοκκινωπούς βράχους που άφηναν οριακά το φως του ήλιου να εισβάλει. Μικρά αμαξίδια με άλογα κατάφερναν να ελιχθούν και να περάσουν ανάμεσα τους. Μπορούσε να τα νοικιάσει κάποιος για να κάνει τη συγκεκριμένη διαδρομή πιο ξεκούραστα.
Θησαυροφυλάκιο Al-Khazneh
Κάποια στη στιγμή στο βάθος άρχισα να διακρίνω ότι πλησιάζαμε στην έξοδο. Είχαμε σχεδόν διανύσει 2000 μέτρα μέσα σ’ ένα φαράγγι με θεόρατα τείχη από αμμόπετρα και χαλαζία με στροφές και γωνίες σαν να στροβιλιζόμασταν μέσα σε μια χρονοδίνη που μας οδηγούσε στη μυθική πρωτεύουσα των Ναταβαίων. Το φαράγγι Σικ αποτέλεσε τη μοναδική είσοδο της πόλης και την κατέστησε απόρθητη από τους επιδρομείς της. Όσο πλησίαζα η λαχτάρα μου για το τι επρόκειτο να συναντήσω γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Σταμάτησα στην άκρη και ανέβασα σιγά-σιγά τα μάτια μου από κάτω προς τα πάνω για να αντικρίσω με περίσσιο θαυμασμό το μυθικό Θησαυροφυλάκιο.
Κτίσμα λαξευμένο πάνω σε ένα θεόρατο βράχο και περιτριγυρισμένο από άλλους. Η αρχιτεκτονική του εμφανώς επηρεασμένη από αρχαία ελληνική τέχνη ιδιαίτερα της ελληνιστικής εποχής. Στην πραγματικότητα ήταν ένα ταφικό μνημείο αφιερωμένο στο βασιλιά Αρέτα που πήρε την ονομασία θησαυροφυλάκιο–Καζνέχ Φιραούν από τους Άραβες που πίστευαν ότι η υδρία περιείχε θησαυρό. Μάλιστα την κατέστρεψαν για να τον οικειοποιηθούν με την εισβολή τους στην πόλη. Ο κόσμος στο σημείο αυτό πολύς. Τα κλικ των φωτογραφικών μηχανών και των κινητών αμέτρητα. Καμηλιέρηδες πρότειναν να σε ανεβάσουν πάνω στις καμήλες τους με το αζημίωτο φυσικά.
Μετά το θησαυροφυλάκιο η πόλη ανοίγεται σ’ ένα κοίλωμα όπου κατά κύριο λόγο υπάρχουν τάφοι σκαλισμένοι πάνω στα βράχια δημιουργώντας μια εικόνα σπάνιας ομορφιάς. Ανά διαστήματα υπήρχαν πάγκοι βεδουίνων που πουλούσαν σουβενίρ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι πολλοί από αυτούς διέθεταν ακόμα και ασύρματα pos για πληρωμή με κάρτα.
Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής ήταν ανηφορικό, δύσβατο με πολλά αυτοσχέδια σκαλοπάτια και οδηγούσε στο ναό el-Deir που σημαίνει μοναστήρι. Η αλήθεια είναι πως πραγματικά άξιζε τον κόπο!
Mοναστήρι Ad-Deir
Πρόκειται για ένα μεγαλοπρεπές μνημείο καθαρά ελληνιστικού ρυθμού κατασκευασμένο προς τιμήν ενός ηγεμόνα που θεοποιήθηκε μετά το θάνατό του. Το μονοπάτι αποτελεί ένα είδος ιεράς οδού που περιβάλλεται από τάφους και κόγχες, στολισμένα με διακοσμήσεις που παραπέμπουν στην ασσυριακή τέχνη. Εκεί πάνω είχε μια ξύλινη καντίνα απ’ όπου πήραμε καφέ, ξαποστάσαμε σ’ ένα τραπεζάκι αγναντεύοντας το τοπίο. Εκεί δημιουργήθηκε ένα παρεάκι με τις διπλανές παρέες ανταλλάσοντας απόψεις για τις εντυπώσεις μας μέχρι στιγμής, εκστασιασμένοι από την ιδιαιτερότητα, την κομψότητα , τη μεγαλοπρέπεια αλλά και την αγριότητα της πρωτεύουσας και της ιερής πόλης του πολιτισμού των Ναταβαίων, ενός από τους αρχαιότερους και πιο θρυλικούς για την ευρύτερη περιοχή πολιτισμούς.
Έπρεπε να πάρουμε γρήγορα το δρόμο της επιστροφής για να προλάβουμε να γυρίσουμε πριν νυχτώσει και μας απαγάγουν οι Βεδουίνοι!
Στο γυρισμό απολαύσαμε και πάλι την μοναδικότητα αυτού του τοπίου αλλά στο fast forward εξ αιτίας της χρονικού περιορισμού.
Η όλη διαδικασία ήταν ένας μαραθώνιος μ’ αρκετά χιλιόμετρα με βαθμό δυσκολίας.
Επιστροφή στην Άκαμπα, μια μικρή βόλτα για φαγητό και επιστροφή κάτω στο lobby του ξενοδοχείου. Εκεί κάποιοι από τους υπάλληλους χαλάρωναν αφού είχε περάσει η ώρα και χάζευαν τηλεόραση. Ήταν φιλικοί, μας πρόσφεραν ένα τσάι και συζητήσαμε για τον τρόπο ζωή τους, τα έθιμα και την κουλτούρα τους. Ένα πιο νέο παλικάρι μας έλεγε ότι δεν επιτρέπονται οι προγαμιαίες σχέσεις. Δεν επιτρέπεται να πάει στο σπίτι της κοπέλας του. Έξοδό τους αποτελούσε ένας περίπατος στην παραλία, συζήτηση και ποτό χωρίς αλκοόλ (απαγορεύεται σε μουσουλμανικές χώρες) σε κάποιο παγκάκι. Η συναναστροφή με ντόπιους πάντα έχει ποικιλόμορφο ενδιαφέρον και αυτόματα ενεργοποιεί τη διαδικασία σύγκρισης του τρόπου ζωής τους σε σχέση με τον δικό μας. Η ελευθερία των επιλογών που έχουμε σε πολλούς τομείς είναι αδιανόητη για άλλους.
Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να περιηγηθούμε στην Άκαμπα. Το παλικάρι που μιλούσαμε το προηγούμενο βράδυ στο ξενοδοχείο μας πρότεινε να πάμε μία βόλτα στην άλλη πλευρά της με το αυτοκίνητό του. Από ένα σημείο και μετά αναρωτιόμασταν αν εξακολουθούσαμε να βρισκόμαστε στην ίδια πόλη. Πολυτελή ξενοδοχεία παγκοσμίως γνωστών αλυσίδων, δρόμοι και πλατείες περιποιημένες. Τεράστια αντίθεση. Του ζητήσαμε να μας αφήσει σε κεντρικό σημείο της σύγχρονης περιοχής και αναζητήσαμε ένα ωραίο μέρος για πρωινό. Συναντήσαμε έναν δρόμο με αρκετά μαγαζιά για φαγητό, ποτό και καφέ στη χόβολη με κάρδαμο. Καθίσαμε σ’ ένα από αυτά να το απολαύσουμε. Πλησίαζαν Χριστούγεννα, ο καιρός όμως καλός δεν μας το θύμιζε σε καμία περίπτωση. Για το λόγο αυτό μας φάνηκε περίεργο το χριστουγεννιάτικο δέντρο απέναντί μας και μάλιστα δίπλα σ’ αυτό να κάθονται σ’ ένα τραπέζι κοπέλες με μπούρκες και άλλες να περνάνε από μπροστά του. Ένα κοκτέιλ αντιθέσεων του οποίου η γεύση ήταν σίγουρα έντονη, γι’ αυτό το λόγο έβγαλα την φωτογραφική μου μηχανή για να αποθανατίσω αυτή τη στιγμή.
Αφού έβγαλα φωτογραφία σηκώνεται η μία κοπέλα από την παρέα, η μοναδική με μοντέρνο ντύσιμο, χωρίς μαντήλα και με πλησιάζει. Σκέφτηκα από μέσα μου ‘Ωχ, την κάτσαμε τώρα!’ έχοντας στο νου μου ότι αυτό που έκανα τις πρόσβαλε και δεν επιτρέπονταν. Με ρώτησε αν τις φωτογράφισα, απάντησα καταφατικά, δηλώνοντας πως αν υπήρχε πρόβλημα ήμουν πρόθυμος να την διαγράψω. Προς μεγάλη μου έκπληξη η απάντηση ήταν ότι δεν υπήρχε θέμα. Μάλιστα πήρε την φωτογραφική μου και θέλησε να βγούμε μία σέλφι οι δυο μας. Ακολούθησε μια σύντομη συζήτηση και πρόσκληση το βράδυ να συμμετέχουμε στα γενέθλια της αδερφής της. Πολύ προχωρημένη κατάσταση για τα δεδομένα της χώρας.
Ο φίλος μου είχε όρεξη να δοκιμάσουμε καφέ στην χόβολη με κάρδαμο. Δεν του χάλασα χατίρι. Τα πήραμε στο χέρι και κατευθυνθήκαμε προς τη παραλία. Περπατήσαμε κατά μήκος της και καθίσαμε στην άμμο. Λουόμενοι μάζευαν βιταμίνη D και άλλοι πιο τολμηροί βουτούσαν αφού η θερμοκρασία δεν ήταν απαγορευτική. Στην απέναντι πλευρά της θάλασσας σε κοντινή απόσταση αντικρίσαμε την πόλη Ελιάτ του Ισραήλ. Παραθαλάσσια και τουριστική κι αυτή αλλά για τους Ιορδανούς απαγορευτική λόγω των τιμών, αφού τα εισοδήματά τους είναι χαμηλά.
Το απογευματάκι γυρίσαμε, λίγο χαλάρωμα και ετοιμαστήκαμε για να πάμε να συναντήσουμε τις κοπέλες. Χάρηκαν όταν μας είδαν. Καθίσαμε στο τραπέζι τους και κόψανε την τούρτα. Υπήρχαν οι κατάλληλες αποστάσεις και ήμασταν προσεκτικοί στη συμπεριφορά μας, είχαμε φροντίσει να ενημερωθούμε για τη στάση που έπρεπε να κρατήσουμε. Παρ όλα αυτά, ξεκινήσαμε να πίνουμε τα virgin ποτά μας και το κλίμα γινόταν πιο χαλαρό όσο περνούσε η ώρα. Τα κορίτσια χαμογελούσαν, ήθελαν να μάθουν για την Ελλάδα.
Γνώριζαν για τα νησιά μας και για τον Μέγα Αλέξανδρο. Γι' αυτό το λόγο η μία κοπέλα με προσφωνούσε συνέχεια ως Great Alexander. Μάλιστα κάποια στιγμή ήρθε να κάτσει δίπλα μου για να μου δείξει φωτογραφίες της και τα κομπλιμέντα εναλλάσσονταν εκατέρωθεν αλλά παράλληλα μου ανέφερε όμως τους περιορισμούς που είχε λόγω της θρησκείας της. Παρατήρησα ότι οι σερβιτόροι και οι υπόλοιποι πελάτες του μαγαζιού έριχναν συχνά πυκνά τα βλέμματα τους πάνω μας. Το να συνυπάρχουμε στο ίδιο τραπέζι εγώ κι ο φίλος μου, δύο ξένοι, με ιορδανές κοπέλες προφανώς ήταν ανήκουστο. Μετά το πέρας της βραδιάς τις ευχαριστήσαμε για την πρόσκληση και για την όμορφη παρέα τους, χαιρετηθήκαμε με χειραψία με τη συγκεκριμένη μόνο κοπέλα, πολύ προχωρημένο, ενώ με τις υπόλοιπες εξ’ αποστάσεως. Καταλαβαίνετε το λόγο φαντάζομαι !
Το τελευταίο πρωινό μας θέλαμε να φάμε παραδοσιακά τους εδέσματα σ’ ένα τοπικό μαγαζάκι που είχαμε εντοπίσει, στο οποίο έτρωγαν Ιορδανοί. Αφότου δώσαμε ιδιαίτερα ερεθίσματα στον ουρανίσκο μας, έπειτα κάναμε μία τελευταία βόλτα, να ψωνίσουμε το 'κάτιτί μας’ προτού αποχαιρετήσουμε τον Ιντιάνα Τζόουνς και τα μυστήρια αυτής της χώρας !